İbrahim Çallı 1882 yılında Denizli’nin Çal ilçesinde Dünya’ya gözlerini açtı. Ailesi tarafından askerî okula, İstanbul’a gönderildi. Fakat yeteneği ve aykırı ruhu buna izin vermedi ve kaldığı konakta resim dersleri aldı. Daha sonra Ermeni asıllı bir ressamla tanışıp tekniklerini ilerletip, Şeker Ahmed Paşa’nın oğlu İzzetle beyle tanıştı ve Şeker Ahmed Paşa vasıtasıyla Sanayi-i Nefise Mektebi’ne girdi.
6 yıllık okulu 3 yılda bitirdi. 1910 yılında katıldığı bir yarışmada birinci oldu ve Fransa’ya gönderildi. Paris’te Fernand Cormon’un yanında eğitim aldı. I. Dünya Savaşı başlayınca ülkesine döndü.
Vallaury’nin asistanı olarak kendisinin de bir zamanlar eğitim aldığı Sanayi-i Nefise Mektebi’ne atandı. Müttefik devletlere Türk halkının modernleşen yüzünü sanat aracılığıyla göstererek ‘’Şişli Atölyesi’’ faaliyetleri niteliğinde ürettiği çalışmalarının Viyana ve İstanbul sergilerine 6 Tablosuyla katıldığı ”İstanbul sergisine ‘’Sanay-i Nefise Madalyası’’ kazandı, 1914 kuşağı ‘’Çallı Kuşağı’’, “1914 Kuşağı Türk Ressamları” ve “Türk İzlenimcileri” olarak anıldı.
İbrahim Çallı, resim alanında batılı zihniyete yönelik bir ilerleme kaydedip öncü isimlerinden biri olmuştur . O dönemde resimlerde ilk defa görülen nü eserleriyle coşkulu bir fırçaya sahiptir. Dedim ya doğuştan gelen bir yetenek ve özgün bir ruhtur kendisi. Öyle ki fırça darbelerinde modellerinin ruh hallerinin yüzlerini tuvallerine iyi yansıtmıştır.
Eserlerinin konusu portre, natürmort, tarihten ve günlük yaşamdan kesitlerdir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin 6. Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk’ün eşi Emel Korutürk’ü ve Korutürk’ün kız kardeşi Saynur Aral’ı konu alan ‘’Balkonda Oturan Kadınlar ‘’ önemli eserleri arasındadır.
22 Mayıs 1960 yılında mide kanaması nedeniyle hayata gözlerini yummuştur. Bize kalan son hatırası ise İbrahim Çallı’yla en son görüşen Hasan Ali Yücelin ‘’Dostum Çallı’’ yazısıdır.
“Onu son defa Taksim civarında görmüştüm. O şakacı Çallı, benimle uzun bir seyahate çıkacakmış gibi içli içli konuştu. Sesi, kederli bir inilti kadar ihtiyar ve bitkin, titriyordu. Ayrılırken öpüştük, aksi yönlere yürüdük. Garip iç dürtüsüyle arkama döndüm, ne göreyim, o da bana bakıyordu. Birbirimizi bir kere daha selamladık. ”
